Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Duo Reges: constructio interrete. Restincta enim sitis stabilitatem voluptatis habet, inquit, illa autem voluptas ipsius restinctionis in motu est. Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae. Itaque his sapiens semper vacabit. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari.

Ut aliquid scire se gaudeant? Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.

Adsint etiam formosi pueri, qui ministrent, respondeat his vestis, argentum, Corinthium, locus ipse, aedificium-hos ergo asotos bene quidem vivere aut beate numquam dixerim. Laboro autem non sine causa; Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Sed residamus, inquit, si placet. Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Perspicuum est enim, nisi aequitas, fides, iustitia proficiscantur a natura, et si omnia haec ad utilitatem referantur, virum bonum non posse reperiri; Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Quoniam igitur, ut medicina valitudinis, navigationis gubernatio, sic vivendi ars est prudente, necesse est eam quoque ab aliqua re esse constitutam et profectam.

At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Sint ista Graecorum; Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Nos grave certamen belli clademque tenemus, Graecia quam Troiae divino numine vexit, Omniaque e latis rerum vestigia terris. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Sed si duo honesta proposita sint, alterum cum valitudine, alterum cum morbo, non esse dubium, ad utrum eorum natura nos ipsa deductura sit. Scrupulum, inquam, abeunti; At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus.

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Et si in ipsa gubernatione neglegentia est navis eversa, maius est peccatum in auro quam in palea. Nemo enim est, qui aliter dixerit quin omnium naturarum simile esset id, ad quod omnia referrentur, quod est ultimum rerum appetendarum. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim.

Ergo in hac ratione tota de maximis fere rebus Stoici illos secuti sunt, ut et deos esse et quattuor ex rebus omnia constare dicerent. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Sed est forma eius disciplinae, sicut fere ceterarum, triplex: una pars est naturae, disserendi altera, vivendi tertia. Quem quidem vos, cum improbis poenam proponitis, inpetibilem facitis, cum sapientem semper boni plus habere vultis, tolerabilem. Facete M. Quae contraria sunt his, malane? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Sedulo, inquam, faciam. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas;

Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere. Quod cum dixissent, ille contra. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus. At hoc in eo M. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem.

Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Non ergo Epicurus ineruditus, sed ii indocti, qui, quae pueros non didicisse turpe est, ea putant usque ad senectutem esse discenda. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Theophrastum tamen adhibeamus ad pleraque, dum modo plus in virtute teneamus, quam ille tenuit, firmitatis et roboris. Et hanc quidem primam exigam a te operam, ut audias me quae a te dicta sunt refellentem. Quo tandem modo? Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio.